Idealiter zouden docenten in staat moeten zijn om hun roosterwensen zo direct in het roostersysteem te zetten, waarna de roostermachine aangezet wordt en er een perfect rooster uit rolt.
Zo ver zijn we nog niet. Zo’n oplossing, waarbij het systeem zonder tussenkomst van een roostermaker de wensen van een docent omzet in een rooster, vraagt om een zeer goede self service. Een self service is een portaal (bijv. een website) waarbij de docenten hun wensen kwijt kunnen en die worden omgezet in roosterbare informatie. De huidige selfservices sluiten sterk aan bij de belevingswereld van de docent. Die ziet met name de uitkomst van een roosterproces: een groep studenten die op een bepaalde dag samen komen om van hem/haar les te krijgen in vak X. Deze informatie wordt dan ook uitgevraagd. Maar een ‘geroosterde activiteit’ is veelal het eindplaatje van een complex proces van afhankelijkheden, geschiktheden en beschikbaarheden. Dat die ene groep studenten, een studeerbaar programma moet volgen met daarbinnen vaste en keuze vakken (niet overlappend), dat de gebouwen een bepaalde bezettingsgraad vereisen en niet alleen gebruikt wordt voor onderwijs, dat de beschikbaarheid van docenten beperkt is, dat studenten recht hebben op een bepaalde studielast (om maar eens wat te noemen) blijft onderbelicht in deze selfservices.
En dus zien we dat de roostermakers met name bezig zijn om de ruwe informatie van de docenten te verfijnen en klaar te zetten in het systeem dat de roosters maakt. Daarbij wordt een vertaalslag gemaakt tussen wat de docent bedoelt en wat de roostermachine begrijpt. Want docenten begrijpen veel van het onderwijs en de systemen begrijpen veel van logistiek. En de spil tussen beiden, de roostermakers, bedrijven onderwijslogistiek.
Zal het ooit zover komen dat de systemen zo geavanceerd worden dat ze begrijpen wat de docenten bedoelen en zonder hulp de roosters kunnen opstellen? En wat betekent dit voor de rol van roostermakers?
